Zonsondergang.

Een fris briesje streelt mijn gezicht, pakt mijn gedachte op en neemt me mee. Ik passeer verschillende mensen die voldaan het strand verlaten. Mijn vader en ik wisselen nog een paar woorden voordat de stilte het overneemt. De rust overvalt me zodra ik oog in oog met de zee kom te staan. Mijn ogen dwalen af naar al het schoon wat moeder natuur te bieden heeft. Ik sta even stil en mijn fotografen instinct begint zijn werk te doen. In minder dan een seconde verschijnt een foto op mijn display.

Rustig ga ik verder met mijn zoektocht naar de perfecte foto. Ik dwaal wat op het strand, gefocust op het fotograferen. Niet bewust van wat er allemaal om me heen gebeurd. Het zijn mijn gedachten, omgezet in creativiteit, die een weg door mijn ogen via de lens afleggen om het moment vast te leggen. Voor altijd.

Een ongekende rust, opgaan in het moment. Verdwaald in het mooie wat zich recht voor mijn neus bevindt. De tijd achtergelaten in het water. Meegenomen naar de horizon. De zon gaat langzaam onder. Een warme gloed ontfermt zich over mijn hart. Ik sta even stil en bewonder.

Onbewust opzoek naar mezelf. Alle prikkels uitgezet en mijn ziel bloot gesteld. Alleen de enige die ik zag, was mijn vader. Ik sta verbeeldingen toe van haar in mijn moment, dwalend naar vrijheid.

Wanneer de zon bijna onder is word ik bewust van het feit dat aan alles een eind komt. Maar wat als ik dit alles kwijt raak, But losing everything is like the sun going down on me.

Ik wacht tot de zon onder is. Langzaam kom ik weer terug in de wereld van drukte en ontevredenheid. Vlak voordat ik ingeburgerd ben besef ik me iets. Het liedje van Elton John ‘Don’t let the sun go down on me’ komt in me op. Het refrein was voor even de realiteit. ‘Don’t let the sun go down on me. Although I search myself, it’s always someone else I see. I’d just allow a fragment of your life to wander free. But losing everything is like the sun going down on me.

De zonsondergang.